ΠΑΡΘΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ
Ένα πουλίν, καλό πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλιν,
ουδέν σ’ αμπέλια κόνεψεν, ουδέν στα περιβόλιαν,
επήγεν και εκόνεψεν, σ’ Αγιά-Σοφιάς την πόρταν.
Έδειξεν τ’ έναν το φτερόν, στο αίμα βουτεμένον,
και σ’ άλλον το φτερόν μαθέ, χαρτίν βαστά γραμμένον,
ατό, κανείς κι αναγνώθ’, κάνεις και ξέρ’ντο λέγει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μου, μ’ όλους τους πουπάδες.
Κ’ ένα παιδίν, καλόν παιδίν, πάει κι αναγνώθει,
σίντα αναγνώθει, σίντα κλαίει, σίντα κλούει την καρδίαν:
- Να ηλί εμάς, να βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανίαν,
να ηλί εμάς, να βάι εμάς, οι Τούρκοι τη Πόλη επέραν,
επέραν το βασιλοσκάν και ένα, ένα παιδία
μοιρολογούν τα εγκλησίας, κλαίγνε τα μοναστήρια,
κι α’ για δές το Χρυσόστομον, κλαίγνει δε’γνο μη ’σκάτε
μην κλαίς Άη-Γιάννε μου, και δε’γνο μη ’σκάσε
η Ρωμανίαν επέρασεν, η Ρωμανίαν επάρθεν.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου